çocuğun intiharına anlam veremeyen sizler bok çukurunun içinde bile yaşamış olsanız o sefil varlığınızdan vazgeçebilecek kadar cesur değilsiniz zira...
hayatın yıldırıcı döngüsünün şimşeği hiçbir zaman kafanızda çakmayacak ve kalbiniz dayanılmaz sıkıntılar içinde sıkışmayacak, göğsünüze bir öküz oturmayacak ve sizler de hayattan bu türlü kopuşlara ne bir hak ne de bir anlam verebileceksiniz...
üzüldüm mü? evet. biraz üzüldüm. çünkü bu çocuğun herkes gibi olmadığı ortada... farkındalık sahibi biri mutlaka dünyasını daha zengin kılabilirdi. yaş aldıkça daha yüksek bir anlayışa sahip olup kendisi gibi insanlarla nitelikli ilişkiler geliştirebilirdi..
sevgi bağı ile hayata tutunabilirdi....
hayat zannettiğiniz kadar değerli mi?
sanmıyorum.
lakin içinde yaşayanlar hayatı değerli kılabilir..
ilişkilerimizle hayata değer katabiliriz.
doyum, tatmin dediğimiz şey aslında böyle şeylerde saklı.
