"erkekler mars'tan, kadınlar venüs'ten" klişesinin, hiç de klişe değil, fazlasıyla gerçek olduğunu idrak etmemi sağlayan filmdir.
filmin sonlarına doğru bir ara bizim hatuna döndüm, hüngür hüngür ağlıyor, ama nasıl anlatamam! "hayatım noldu, babana birşey mi oldu? öldü mü yoksa?" diye soracaktım, zor tuttum kendimi. hayır lan, kayınpedere birşey olmamış, bildiğin filme ağlıyo... duysusal film, aşk hikayesi...vs tamam da, o kadar da değil be kardeşim. duygusallıksa "babam ve oğlum" daha duygusaldı, daha sevgi doluydu. hatta "click" *de öyle... o filmde de ben ağlamıştım.
çağan ırmak da, gişenin şifresini keşfetmiş bu arada. eskiden "mutlu son"la biterdi türk filmleri. analarımız babalarımız da o filmlere bayılıyordu. şimdi moda, "mutsuz son"larmış çağan ırmak sayesinde bunu keşfettik!
