Önceden çok acılı insanın kendi varlığına son verebilmesini çok cesaret verici ve gerekli bulurdum. insan hep acıdan kaçıp mutluluğu arzuluyorsa ve hiç olmamak en acısızlıksa bunun için mutluluk feda edilebilirdi. Hatta intihar karşıtı söylevlerde bulunanların yaşamamak, yarına uyanmak istememek, umutsuzluk ve beklentisizlik türevleri duyguları yaşamadığından bunları söylediğini düşünürdüm. Çoğunluğu da aynen böyle. Fakat bir şeyin tümüyle ve sonsuza dek kötü gitmesi imkansız. Bir şeyler iyileşebiliyor. Belki yanlış bakıyor, Olumsuza fazla odaklanıyoruzdur.
Bir şeyler iyileşebilir hem de hiç beklemediğiniz kadar kısa bir sürede. Her şeyin her zaman kötü gitme ihtimali yok, mutlaka sizi mutlu edecek motiveler var. Sırf bu küçük motiveler ve sonsuz kötü ihtimalinin imkansızlığı bile yaşama direnmeye yeter.
