umutsuzlukla karışık üzüntünün verdiği çağrıdır.
bir ara ellerimi yüzüme kapattım. yoğunlaştıkça yoğunlaştım. fil suresini okudum birkaç kez; ama hissederek.
sonra gözlerimi açtığımda tv de israil'in eli kolu bağlı bir halkı havadan ve denizden bombalamaya devam ettiği haberini gördüm. öyle dehşetli saldırıyorlar ki aydınlıktan ilk defa nefret ettim. karanlık benim için o an huzur demek gibi birşeydi.
dün baya bekledim ebabil kuşları tekrar iner mi diye, zira tüm arap devletleri suskundu. bütün müslüman liderler kabuklarına çekilmişti ve insanlar ölüyordu ve benim gözümde israil o an için ebrehe ve kabe'yi savunmak yerine kendi develerinin peşine düşen mekke halkı da gazze halkı oluyordu.
inmedi ebabil kuşları. olmadı beklediğim mucize; ama ben hala inanıyorum.
allahım ya ebabil kuşlarını indir, ya da şu müslüman liderlerin vicdanına gazze'de ölen çocukların serçe büyüklüğündeki yüreklerini kondur.
belki adam olurlar, belki adam oluruz...
