bir şeyler söylemek istiyorum ama söyleyemiyorum. sanki konuşunca güçsüz düşecekmişim gibi oluyorum. yani teknik olarak bakılırsa konuşmamak güçsüzlük ama işte insan psikolojisi böyle. yapacak bir şey yok, tabii bu da lafın gelişi. aklıma geleni direkt söylemek istiyorum.
ama yapamıyorum tabii ki.
misal şimdi buraya istemediğim zamanlarda bile gülüyorum yazsam nolur? aslında hayatımı çok etkilemiyor. sadece üzüntülü bir şeyler anlatılınca gülmek toplumca ve tabii ki vicdanen yanlış bir şey. aslında gerçekten üzüntü verici olduğunu düşündüğüm bir şey olursa hâlâ gülebilir miyim bilmiyorum. öyle bir şey var mı onu da bilmiyorum gerçi. kendi gerçeklik algımı bilmiyor muyum acaba? neyse, bazen kendimi aptal gibi hissediyorum. kısa süreli de olsa hissediyorum işte. komik, dehşet verici, küçük düşürücü vs vs.
şu an aklımdan geçenleri çarpıtmadan yazmak istiyorum ama çok saçma tabii ki. bir şey yazarken kafandan kaç düşünce geçebilir ki aptal?
kendimi seviyorum. kendimi gerçekten seviyorum. sadece bazen kesinlikle ailem yüzünden neden yaşıyorum ki diyorum. tabii ki o anda aklımdan saçma düşündüğüm geçiyor ama bu gibi zamanlarda üzüntü baskın çıkıyor. yani mantık işe yaramıyor. uzaklaşmak gerekiyor, ağlamak gerekiyor... belki de bütün bu tantana ağlamak içindir. ağlamayı seviyorum çünkü. konuşurken yaşayacağımı düşündüğüm güçsüzlüğü ağlarken yaşamıyorum ve bu çok tuhaf. konuşmakla ilgili küçüklük travmalarım olmuş olabilir ya da sadece yetiştirilme tarzı.
aslında konuşkan biri olmadım hiç ama aile tarafından da dinlemenin daha iyi olduğu sinyallerini hep aldım ve bunu galiba baya abarttım. daha çok karakterimin etkisiyle.
küçükken konuşmadım. sadece izlerdim. zaten izleyince bütün sorularına yanıt bulabiliyordun. komik. düşününce baya komik.
bazen ağlarken kendime acıyorum. çünkü ağlarken çığlık çığlığa bağırmak istiyorum ama yapamıyorum. aile ile yaşamanın getirdiği bir durum. sırf bu yüzden bile yalnız yaşamak istiyorum.
bazen anılarımın altında boğuluyor gibi oluyorum. anlatamayacağım kadar kazık yedim argo haliyle. teknik olarak umrumda değil gerçekten ama bazen neden ben diyorum. yani tabii ki halime şükretmeliyim ama benim şansımın ne olduğunu merak ediyorum. çünkü herkesin en azından bir şansı olduğuna inanıyorum. tamamen kendi kafamdan uydurdugum bir şey tabii ama yinede ufak bir beklentiye sokuyor istemsizce. benim bu hayattaki şansım ne? onu görebilecek miyim? çünkü henüz göremedim.
aslında şanssız biri olduğumu düşünmüyorum, kesinlikle yanlış anlaşılmasın.
sadece dünyaya gelirken getirdiğim şansı merak ediyorum. adına başka bir şey de diyebilirsiniz.
birde şey var; başkalarının umrunda olmayan, kstemeyip sahip oldukları şeylere deli gibi isteyip sahip olamamam. bundan daha zoruma giden bir şey var mı bilmiyorum. bu arada isteklerim maddi şeyler değil. maneviyatı güçlü biri olduğumu düşünmüyorum ama isteklerimin çoğu manevi şeyler. evet, çok saçma.
şu an çok mutsuzum. hafif gözlerim dolu. mal gibi bir şeyim anlayacağınız.
hafızamdan şikayetçiyim birde. eminim ki normal bir insanınkinden çok daha güçlü ve bu berbat bir şey. elbette ekmeğini yedim. sayfalarca yazıyı noktasından virgülüne kadar ezberleyebilmek iyi bir şey ama bütün resme bakılınca kötü olduğu noktalar da bir hayli fazla.
hafızamın kötü olmasını istemezdim belki ama bu kötü sonuçları olduğu gerçeğini değiştirmez. yinede aptal yerine konulmamak güzel bir his.
şu an içimi dökemiyorum. sadece yüzeysel şeyler yazıyorum. içimdeki mutsuzluk çok çok derin. konuşma becerilerim berbat. hayır, şu an için konuşamıyorum deyip psikolojik olarak kendimi yükseltmek istemiyorum. sadece ağlamak istiyorum. bağıra çağıra ağlamak istiyorum. insanların hatalarını yüzlerine vurmak istiyorum.
herkesin yerine utanıyorum. herkesin yerine üzülüyorum.
hayatın aq.
