bu başlığı açtığımdan tam bir yıl sonra geçtiğimiz ağustos ayının sonunda babamı kalp krizinden kaybettim. amacım kendimi acındırmak değil ama bir buçuk yıl sonra dönüp başlığın ilk entryisini okuduğumda güldüm az önce. entrydeki dertlerimin aslında ne kadar da basit olduğunu fark ettim. bu arada yalnızlığım hala sürüyor ve bu bir insanla, eşle veya sevgiliyle çözülecek türden bir yalnızlık değilmiş onu anlamış bulunuyorum. çünkü esas yalnızlık asla gitmeyeceğini sandığınız birinin aniden sizi bırakmasıyla anlaşılan bir şeymiş.
bir yere bağlama amacıyla yazmadığım bu entryi linkin park grubunun şarkısı olan in the end' de dediği gibi bitirmek istiyorum;
