boşanmış olmanın, kendi başına bir kötülük olmadığı, anlaşamayan iki insanın bir ilişkiyi karşılıklı bitirme kararı almış olduğunu anladığımız andan itibaren normal karşılanabilecek bir eylemdir. zira boşanmak için iki taraftan birinin çapsız, eşini aldatan veya kötü bir insan olmasına gerek yok. yeri geliyor iki iyi insan bile anlaşamayabiliyor. birbirleriyle farklı görüşlere sahip olduklarını anlamışlar ve bu duruma daha fazla katlanmak istememişlerdir.
bir bakıma avantajlıdır da. insanlar çoğu zaman (kadın erkek ayırt etmeye gerek yok) ikinci şanslarını daha iyi değerlendirmek isterler. üstelik bir evlilik nasıl yürüyor bir fikirleri vardır. kadınları biraz daha anlamaya yakındır. üstelik baba da olmuşsa, eğer varsa sizin çocuklarınıza da nasıl babalık yapacağını da görmüş olursunuz.
hayatta her şey biz insanlar için. insanlar anlaşamamış, ayrılmış olabilirler. önemli olan nasıl ayrıldıkları, ayrılırken çirkinleşip çirkinleşmedikleri, ayrıldıktan sonra eski eşi hakkında nasıl konuştuğu, çocuğuna nasıl babalık yaptığı. üstelik çocuk çocuktur, başkasının çocuğu bile olsa insan nasıl bir çocuktan nefret edebilir ki? üstelik o çocuk da zaten sizden annesi olmanızı beklemiyor. annesi var zaten. çocuğun beklediği de sadece huzurlu bir ilişki, babasını mutlu görmek, babasının evine geldiğinde kendini sıcak ve güvenli bir ortamda hissetmek. kimi zaman bazen yalnızca ablalık yapmanız.
