salya sümük ağlama eşiğinize göre değişir ama to the bone (2017) travmalarımı kaşıyıp beni ağlatmayı başarmıştı. bilhassa annesiyle olan sahnesi. hachiko (2009) zaten denmiş ama tekrar etmekte fayda var.
yalan olmasın ben de ayla'da (2017) hüngür şakır ağlamıştım ama biraz da o niyetle girmiştim filme. a walk to remember (2002) yanlış zamanda yanlış yerde .mınıza bile koyabilir.
öte yandan insanı sinirden ve "ulan sonumuz böyle mi olacaktı" diyerekten ağlatabilecek, kate winslet ablamızın göz doldurduğu the dressmaker (2015) The Faults in Our Stars (2014) klişe olabilir ama a walk to remember gibi bu da beklenmedik yerde ağzınıza vurabilir. babam ve oğlum'a ağlamazsanız hiçbir şeye ağlamazsınız kalpsiz köpekler. the green mile diyorum ve ağlama çıtasını arşa çıkarıyorum. canım kardeşim (1973).
bir de anime severler için ghibli'den çıkmış en hüzünlü yapım, ateşböceklerinin mezarı (1993).
