belki hepimiz daha iyi bir yere gitmek istiyoruz da birbirimizin ayaklarına dolanıyoruz. durmadan konuşuyoruz durmadan düşünmeden. birbirimize katlanmak yükünü taşırken zor adım atıyoruz. dönüp kendine bakabilenlerimiz bu sefer kendine katlanmanın ağırlığıyla olduğu yere çöküyor.
hiçbir anlamı kalmadı, bütün bu yükü boşuna aldık sırtımıza, hala boşuna taşıyoruz çünkü hiçbir yere gitmiyoruz. olduğumuz yerde artık dayanamayacağımız anı bekliyoruz.
