kızların beğenilme konusunu hastalık derecesinde takıntı haline getirmeleri durumudur.
şüphesiz ki üzücüdür. herkesin içinde bulunduğu durumu gerçekten sorgulaması gerektiğine inanıyorum.
herkes bir adım geri atıp, yahu ben neyi ne için, kim için neden yapıyorumun muhasebesini yapmalı kanımca.
gerçekten çok yorucu değil mi? hadi yorucu değil diyelim, peki doğrusu bu mu?
ben de hemen herkes kadar her şeyin az çok farkındayım. kadınların beğeniyle kendilerine yönelmiş olan ('rahatsız edici olmayan') ('rahatsız edici olmayan kişi tarafından yönelen') bir bakıştan son derece memnuniyet duyduklarına defalarca şahit oldum.
sonra bir erkek olarak kendime yöneldim. elbette mutlulukların böylesini yadırgadım. evet, kadınların beğenildiklerinde, iltifat aldıklarında gözlerinin içinde beliren o ışığa hiçbir zaman sahip olamayacak biriyim. lakin tüm bunlara rağmen ben kadınlardaki bu halin tuhaflığı üzerine kafa yormaktan ve onları anlamaktan vazgeçecek değilim...
bu noktada hep şöyle inanmışımdır; bir insanı dış görünüşüne alacağı iltifatla çok mutlu edebiliyorsanız o insanın derinliğini de sorgulamalısınız.
bu kadar kolay yoldan elde edilen bir mutluluğun ya da bu türden bir mutluluğu amaç edinerek yaşayan bir kişinin anlamı ne olabilir ki?
böyle yaşayan, düşünen insanlar ne kadar anlamlıdırlar?
