kokusunu doyasıya içine çekerek tüm gün onu solumaya, sıcaklığıyla ısınmaya, ürkekliğiyle heyecanlanmayı, nefesiyle nefesini ayarlayıp birlikte solumaya çalışmaktır bir yerde. o an dünyadaki diğer insanların varlığını saymaz ve sadece sevgiliyi görür,hissedersin. hayatınızda bir kere tattığınız bir duyguysa ve bir daha sevdiğiniz insanla yaşamayacağınızı biliyor, hissediyorsanız yanından gitmesini istemez, zaman dursa da biz hep böyle kalsak hayalleri kurarsınız. düşüncesi bile adama koyar. sonunda gün biter, aylar geçer ve haklı olduğunuzu gördüğünüzde boşa geçen saatlere yanar, acırsınız.
demem o ki; bazı şeyleri yaşarken kıymetini bilmek de, anın tadını çıkarıp kokusunu iyice ciğerlere doldurmakta, arada uyanıp öpmekte yarar var. sonra çok geç olabiliyor.
