parasız diye ruhen zengin olacak diye bir şey yok amk. ben bunu yaptım birkaç kez, yani parasına puluna bakmam zaten, öylesi denk geldi diyelim. adamın yemeğe ekmeği yok ama sarma içiyor, yine de vazgeçmiyor sigarasından. (zaten tiksinirim sigaradan o ayrı.) evinde eşyası yok ama oyun bilgisayarı toplamış. kış ortasında eşofmanla geziyor ama iş bulmak yerine sabaha kadar oyun oynayıp okula öyle geliyor. yani mesele zenginlik fakirlik değil, bulunduğu yerden çıkma çabasını görebilmektir gözlerinde.
not: bu saatten sonra lütfen sevgi diye aşk diye gidip de zibidilerle takılmayın ey genç kadınlar. ilk başta tatlı gelir banklarda oturmak ama aralık girdi mi banklar buz keser.
edit: arkadaşlar çocuktan ayrılma sebebimi parası olmaması sanmışlar, düzelteyim. mesele çocuğun parası olmaması değil, ana baba parasıyla okumasına rağmen borç harç bilgisayar alıp tüm gününü bununla geçirmesiydi. zaten birinci sınıfın derslerini verememişti bu hırboluğu yüzünden. çalışmaya da götü yoktu, bir yerlere benimle gelmek de istemiyordu gururundan. bütün gün mal gibi okulda oturuyorduk. aslında ben bu entry'i "parası yoktur ama gönlü güzeldir mutlaka" diye zırvalayan ılık götlülere yazdım. sanki fakirlikle birlikte iyi yüreklilik bonusu geliyormuş gibi. neyse. 3k entry girmişiz şurda, zaten hepimiz metayız amk.
