nada ve yakın arkadaşı emel'in anneleri aynı sağlık ocağında hemşiredir ve gelen aşıcılar nada ve emel'i tanımaktadırlar. sınıftan içeri adımlarını attıkları anda normalde güzel çağrışımlar yapan beyaz renk öğrenciler arasında endişe ve paniğe sebep olmuştur. hatta bi arkadaş kafası karışıp;
+radyasyonlu fındık mı dağıtcaksızınız?
bile demiştir.
neyse, sağlık ekibinin gözleri nada ve emel'i aramaktadır ve ikisi de bunun farkındadır, sırada gittikçe küçülmektedirler.
-eveeet şimdi nada ve emel arkadaşınız gelsinler buraya, onlara aşılarını yapalım, hiç ağrımadığını görün ve rahatlayın.
aynı kafası karışık arkadaştan bir soru daha gelir;
+kaç gün tatil olacak? *
nada ve emel'de korku kalmamıştır artık, çünkü bir sanatçı edasıyla kürsüye doğu salınmaktadırlar.
-eveet, önce hanginize yapalım aşıyı?
aynı anda o nada der, ben emel. hemen akabinde gözler dolar ikimizin de ve kapıya doğu koşmaya başlarız, bu sefer salınmadan eser yoktur.
ne mi oldu?
o gün nada ve emel aşı olamadılar, hatta ertesi gün de... yaklaşık bi hafta sonra anneleri döve döve yaptılar o aşıyı.
rezilik yani.
bildigin rezillik.
