uzun süre direnmemize ve yer bulamamamıza rağmen sonunda annemle gitmeyi başardığımız film.. 500 kişilik iki seans, ikisi de ful çekti en arka köşede pusarak izledik filmi.. rahat 1000 kişilik kuyruk vardı lan afm ağzına kadar doluydu.. son biletleri biz aldık arkamızda daha 300'e yakın adam vardı.. hengamede annemle birbirimizi kaybettik o derece..
hakkını verdikten sonra kişisel yorum ; ulan herif ıssız mıssız değil adam düpe düz panik atak.. böyle kalabalıkta gelmeler, nedensiz başlayan tikler, kapalı kutu durumları, içe dönük olmalar, gece uyurken basmalar, birden çöken yalnızlık duygusu.. valla benim arkadaşta da var tedavisi de var içiyorsun hapını 6 aylık tedavi ardından çiçek gibi adam oluyorsun..
hem ne aşkı kardeşim 1 aylık flört iki kahvaltı 3 yemek hemen sevgili olduk tripleri ada'da.. kızım adam hasta lan elinden tutup bi doktora filan götürsene.. yok dizimde büyüttüm edebiyatları, ayrıldıktan sonra evini ziyaret etmeler anne kapıda kocası ölmüş gibi ağlıyor filan.. allah başka dert keder vermesin lan, iki günlük adam için kadın için hayatım cehenemme döndü ayakları.. valla empati kuramadım bana hiçbir yerinden dokunmadı, anneme de dokunmamış olucak ki filmden ağlamadan carfur poşetleri elimizde güle oynaya çıktık.. ardından kadınlar tuvaletine girme gafletinde bulundum ki hobaa hatunlar hüngür hüngür ağlıyorlar sen beni bir gülme tut.. ellerinde kağıt mendiller burunlar kırmızı gözler şişmiş.. allah'ım, ya bu insanlar gerçekten dert keder yaşamamışlar ya da harbiden birilerinin yaralarını deşmiş bu film.. yani birilerine dokunmuş empatiye yol açmış..
görüntü yönetmenini ve sanat yönetmenini ayakta alkışladığım, boşluk bırakmadan seyirciyi tanıyıp tepkilerine göre diyalog yazan abartıya * kaçmamış film.
