ince ince sinirini bozmayı ve sinirimi bozmanı özledim. Son üç kelime hiç tahmin etmediğim bir şeydi.
Edit: bir de aslında hiç görmediğim bir insana çat diye ‘yeter artık eve geldim. Kapat artık şu telefonu’ deme rahatlığını. Ev dışında olmayı. Covid öncesi hayatımı özledim ya. Allah belanı versin Covid.
Edit2: bir de... keşke hiç değişmeye karar vermemiş olsaydın. Bak bu güzel olurdu işte. Kalbin kırıldıkça bukalemun gibi değişmek senin için bile olsa zor. ve yaşlandığında hepsini bir kenara atacağına hala inanıyorum. Keşke senin için daha doğru insanlara denk gelseydin. Evet o bir hataydı ama kendinden vazgeçmek niye? Hala anlamıyorum.
