...ruhta vuku bulmuş her şeyi gerçekliğinden bir kaç kademe düşük sunmak sevdiceğe...
efendisizliğinden, aidiyetsizliğinden korkmak ve bir adım geri çekilip öyle yaşamak içte ne varsa...
öyle zor ki, merak etmek ama umursamaz davranmak, ruh meclisindeki her sesin tek bir ağızdan adını sayıklaması her an, fakat şimdiye kadar bir kere bile ' özledim' diye fısıldayamamak...
aidiyet, özlemek, aşk adına konuşuyorduk ıslak kaldırımlara oturmuş, alkolü kanımıza yudum yudum karıştırarak. aynı fikirdeydik en başında. özgürdük, efendisizdik, köksüzdük ikimiz de. dünya ve ben diye ikiye ayrılmıştı hayatlarımız. ve öyle kalıcaktık. biz diye bir şeyin varlığından haberim olmayacağını düşünürken,eksik hikayelerime nefes verip canlanmasını beklerken;
gecenin,gündüzün anlamlarını unutup başıboş dolaştığı, pişmanlığın ve onun ikiz kardeşi keşke'nin 'sen' i hissedemeyeceğim her an, her dakika yanımda olduğu bu hengameye nasıl düştüm ?
