Değer görmek adına kendinizi biraz ağırdan satmanız gerekiyormuş. Hiç beceremedim, bunu yazarken dahi hayli beceriksiz olduğumu düşünerek yazıyorum.
Misal, morali bozuk olduğu için günlerdir saatlerce dinlediğim bir arkadaşım var. Bir iki gündür konuşmak istemiyorum yazınca merak edip bu gece yine yazdım, yeniden aynı soğuk yanıtı verdi : "konuşmak istemiyorum.". Acı çekerken ben de yalnız olmayı tercih ederim lakin bunu dostuna söylemenin de bir üslubu vardır. Hiçbir şey yazmadım, kızdığımı anlamış olacak ki her şeyi anlatmaya başladı. Biraz mesafeli yanıtlar verince nasıl olduğumu da merak etti hatta, şimdi de bana mı kırıldın diye soruyor.
Kötü olsam da iyiyim dedim, hayli kırılmış olsam da kırgınlığımı anlatacak değilim. O nasılsın yazısını görünce doldu gözlerim zaten, vaziyetinin merak edilmesi için dahi yırtınman gerek; 'Nasılsın' bile hak edilen bir şeymiş meğer, yok öyle bedavadan.
insanlar böyle soyutlanıp yalnızlaşıyor işte. Öyle yalandan iyiyimler,yok hiç kırılmadımlar maske üstüne maske.. sonra da çıkıp sen böyle biri değildin diyorlar çok tanıyormuşçasına.
Kendinizden ödün vererek yaptığınız her işin sonunda verdiklerinizle kalıyorsunuz, ne bir karşılık ne bir değer bilme.. ne kadar umursamaz olursak o kadar değer gördüğümüz bir çağdayız ne yazık ki, yahut insanlar hep böyleydi. Her halükarda yürek burkuyor.
