yer: rahmetli büyükbabamın cenaze töreni.(nur içinde yatsın)
o gün çok üzgündüm.kocaman bir ailenin en büyüğü olan büyükbabamı kaybetmiştik.o ana kadar her şey çok üzücüydü ve duygu dolu anlar yaşanıyorduk ailecek.bir yandan ben ve kuzenlerim defin işlemi için belediye ekipleri ile görüşüyorduk. bize mezarın kazıldığını söylediler ve gömülme esnasında bir kaç tuğla ve 2 metre kadar naylon alın dediler. biz de aldık.cenaze namazı bitti ve, kalabalık bir cemaatle kabristana gittik.
ilçenin belediye başkanı eşliğinde babamlar, amcalarlar cesedi toprağa koydular ve tuğlalar yerleştirildi. daha sonra belediye başkanı naylonu istedi ve cesedin üzerinin sarılmasını istedi. ve ne olduysa o esnada gelişen diyalogu duymamla oldu:
belediye başkanı adama cesedi sıkıca naylon ile sarmasını istedi.gerizekalı eniştem içerideki adama:
- niye öyle yapıyorsunuz biraz acık bırakın.hava alsın.
dedi.
adam:
-neden hava alsın?dedi.
belediye başkanı:
-hava mı?
diye şaşkın bir edayla sordu.
ve herkes sustu. aptal eniştem ile başkan gözgöze birbirine baka kaldılar.
ve ben kahkahayı bastım, tutamadım kendimi ( çok utanıyorum).
o an sanki başkan - soluduğunun hava mı olduğunu sanıyorsun- diyecek gibi oldu enişteme. ben -matrixxxxxx diye bağırmak yerine kahkaha attım.rezil oldum. büyükbabam yer açsada yanına uzansam diye düşündüm.
