Sizlere iki aşığın hikayesini anlatacağım. Baran ile gülçiçek ikisi de diyarbakır'ın şirin bir köyünde dünyaya geldiler. Birbirlerine ne kadar yakın olsalar da hayatları bir o kadar farklıydı bu kişilerin. Baran'ın babası köyün en zengini ve köklü bir aileden gelen biriydi yani baran hem zengin hem de statüsü yüksek bir insandı. Bunun aksine gülçiçek ise gariban bir aileden gelen neredeyse kimsesiz denilebilecek biriydi ama güzelliğiyle köydeki bütün erkekleri büyüler, kızlarına da kıskançlıktan karalar bağlatırdı. Bu iki aşık çocukluklarından beri geliştirdikleri derin bir bağ ile birbirlerine bağlanmış olacaklar ki aralarındaki hiçbir farklılık aşklarının büyüklüğünden ötürü akıllarına bile gelmiyordu. Aşkla büyülenmiş iki aşığın birbirlerine besledikleri derin sevgi kavuşamama ihtimaline dair düşüncelerin zerresini dahi akillarına getirmiyordu.
Ancak kavuşamamanın adidır aşk derler ya hani işte bir gün tam da bu sözü doğrulayacak bir olay oldu. Baran'ın babası tası toprağı satıp istanbul'a göç etmeye karar vermişti ve orada kuracağı şirketin başına da baran'ı geçirmeyi düşünüyordu. Baran babasının ne karar sözünün eri olduğunu bildiğinden ötürü haberi alır almaz çok üzüldü ve soluğu hemen gülçiçeğin yanında aldı. Olanları anlatıp gülçiçeğe bir gün tekrar görüşeceğiz diyerek aslında kendisinin de inanmadığı sözler sarfediyordu.
Yıllar sonra gülçiçek köydeki son yakını olan babasının ölümüyle adeta öksüz kalmıştı ve yaşadığı yerdeki iş imkanlarının azlığı elini kolunu bağlamıştı ve bir umut büyük şehire gidersem iş bulurum düşüncesiyle o da istanbul'a göç etmeye kara verdi ve bohçasını hazırlayıp ilk bulduğu otobüse binerek istanbul'a gitti. Varır varmaz gözü gazetelerdeki iş ilanlarında, billboardlarda, afişlerde hatta insanların agızlarından çıkan elemen lazım sözlerinde olmuştu. Sonunda gazeteden bir şirkete ait ilan gozüne çarptı; bu temizlikçi ilanıydı. Gülçiçek hemen elindeki telefona sarıldı son paradıyla aldığı telefon paketinin bitmesine bir gün kalmıştı. Olumlu cevap almasıyla yüzünde güller açtı.
