O kadar kızgın ve ayni zamanda o kadar uzgunum ki. Sabahtan beri doğru düzgün bir şey yiyemedim. Bugün çok sevdiğim ilkokul-ortaokul ve lisede hep birlikte olduğum arkadaşım babasını kaybetti. Günlerdir duyurabildiğim kadar yere duyurmaya çalıştım. Neredeyse sokakta kan aranıyor diye bağıracaktım. Insanların bencilliği beni artık hasta ediyor. Tiksiniyorum bu kendine ve yakınına bir şey olmadan kılını kıpırdatmayan insanlardan. Onlara karşı duyduğum nefretin haddi hesabı yok.
Başka bir arkadaşım da hala hastanede. Mahvediyor beni bu insanların bu kadar pislik bencil şerefsizler oluşu. Niye böylesiniz. Kendi ananiz babaniz da ölse keşke.
