hareketin buram buram popülist, politik koktuğuna kani olmakla birlikte ben, sağlıklı bi zihin yapısıyla hareket eden kimsenin pek de olumlu sayacağı, tüm ideolojik edimlerin, kaygıların bi kenara bırakılıp, insan olanın yapması gerekli bi davranış olduğunu söylemeliyim. iktidar dediğin olgu nası bi güçtür ki insanı insanlığından çıkarıyo, yaşadığı ahvale duygusuzlaştırabiliyo; adamı bi gün milliyetçi, bi gün muhafazakar milliyetçi, bi gün liberal demokrat, bi gün ne sikim diliyosa onu yapabiliyo. Insanlık düşküne sızlanmayı, acısına ortak olmayı gerektirir; zaten canı çıkmış bedenine kaybedercesine kendini hınçla girişmek, cesedi çoktan toprakla yek olmuş şahsiyetleri kullanarak prim yapmak değil. Ben elbet bir ermeninin çektiği çileye -ki biliyoruz, iki satır okuyup, araştırmışın bu konudan haberdarlığı vardır- üzüntü duyabilir, dramına en samimi hislerle hüzünlenebilirim; bilmiyorum, insan olduğum için belki; belki, "ermeniler de şurda şu türke katliam yaptı" diyerek en insanlık dışı vaziyetiyle, vahşeti savunan angutlar gibi düşünmediğimden, sadece bende insan olduğumu anımsatan hisler uyandırdığından. Ve aslında bu angutların, aynı düşüce tarzıyla yaklaşmanın, "bu türkler de memleketlerine gelen italyan barış elçilerine tecavüz edip gırtaklıyolar" gibi saçma sapan çıkarsamlara götüreceğini de hiç düşünmemiş olmaları, zaten düşünebilmenin insana has bi mefhum olduğunu anımsatmakla açıklanabilir. Kendi ırkından birine uygulananan vahşetten yola çıkarak, aynı vahşeti gerçekleştiren ırkdaşına müdafi olan zihniyetle aynı ırktan olmuş bulunmaya; geçelim, aynı yaradılıştan gelmiş olmaya, yüce yaradanın ibretlik hadiselerinden biri diye bakarım: allahım sen nelere kadirsin.
