Evde kaldığımız şu günlerde kendini iyiden iyiye hissettiren duygu.
Bu aralar öyle bir boşluk var ki içimde ne aile ne arkadaşlar yetmiyor. Belki sevgilim olsa o da yetmezdi çünkü kendimi yine kaybettim. Kalbim yine karanlık. Yine tüm gün uyumak istiyorum. Günler sonra erken kalktım ve bundan bile nefret ettim. Uyansam ne olacaktı? Yeniden o batağa düşmek istemiyorum ama keşke hiç kimse olmasa da tüm gün uyusam diyorum.
Herkese sinirliyim. Eşyalara sinirliyim kırmak istiyorum. En çok ona sinirliyim. Neden sevmedi ki beni? Ya da arkadaşlarım iki cümle uzun yazmayı çok mu gördünüz? En çok da kendime kızgınım. Nefret ediyorum bu bedenden ve kendimden.
