gerçekten anlam veremediğim nefrettir.
ama tutamıyorum kendimi, ne zaman belli ki zengin birini görsem içimden tipini skym demekten kendimi alamıyorum.
komünist filan da değilim ha, parayı çok severim. bayılırım yani, sevgiden sonraki favorim para abi. param olsa da saçsam.
Ama yok. sikiyim ki fakirim. ay sonlarını denkleştirmem lazım, okul harç borçlarını ödemem lazım, KYK da var, üstüne okulu okumak da lazım madem o kadar para vermişiz, ama borcu ödemek için çalışmak da lazım yoksa nasıl ödenecek o dağ gibi krediler.
oof of.
neden aq. niye kendimizi heba ediyoruz hayatta bir yerlere gelebilmek için, niye sanki aramızdaki bu uçurum çok normalmiş gibi davranıyoruz, orospu çocuklarında var işte bir sürü para, niye aramızdaki bu ayrım bu kadar büyük olmak zorunda?
sanırım yediremiyorum içimde bir türlü, bana ve benim gibilere yapılmış çok büyük bir haksızlık gibi geliyor.
hayat tabi, birisinde fazla var, birisinde az var. buna da şükür. en azından aç değiliz açıkta değiliz, beterin çok daha beteri var. ama bu mentalite de hep bizi aynı hapishanenin içinde tutuyormuş gibi hissediyorum.
