Güçsüzlerin elinden kimse tutmaya gelmez, sadece uzaktan izlenir ve belki iyi ihtimalle halinize acınır.
Sen bu yolu yürümedikten sonra, kimse senin için bu yolu yürümez. Kimse seni sırtında taşıyıp karşıya geçirmez.
Filmler, diziler o kadar çok beyin yıkıyor ki. Gerçeklikten uzak, anlamsız bir şekilde toz pembe bir dünya içinde yaşama isteği oluşuyor insanın içinde. Öyle olmadığını bile bile, ulan belki az daha beklesem olur sanıyorsunuz. Öyle sanıyorum yani bazen.
Cevabı gecikmiyor elbet, tokadı yiyoruz ensemize. Kendimi bu kargaşanın ortasında görüyorum bazen, bu iki uç sınır arasında sıkışıp kalmışım gibi.
Yapım öyle napayım, çekemiyorum millete köpek. Kolay kolay siktir diyemiyorum. Ya da ne bileyim kendimi ön plana koyamıyorum. Ama böyle yürümediğinin de farkındayım. Yani öyle bir dünya yok abicim lafı tam bana göre. Ama öbür dünyada da yaşamak başka bir ızdırap.
Işte bu iki uçta, sıkışıp kalıyorum. Iyi davranmak istiyorum, nasıl denir işte değildir diyorum, yapmaz diyorum. Öyle oluyor, öyle yapıyor. işin komik tarafı herkesin aynı şeyden yakınıyor olması ama kimsenin de farklı davranmaması sanırım. Herkes diyor bunları değil mi, işte güvendik böyle oldu da, bizi en çok şey ettiğimiz arkadan vurdu da. içi boş edebiyat sanırım. Belki ben de öyleyimdir. Neyse öle işte hehe.
