Neticede kime ait olduğu değil işin sonunda ganimeti kimin ele geçireceğidir. Yasal ve hukuki prosedür belliyken çok detaylı bir şekilde islami kurallardan bahsetmenin de bir manası yok zira yaptırımı da yok. islama göre Bugünün şartlarında boşanma sonucunda ve baştan konuşulan 4 aylık nafakaya (10-12 bin tl) denk gelen mehrin alt sınırına tav olacak kadın binde birdir. Zaten son tahlilde mevcut Hukuk konuşur. Ayrıca hiç kimsenin işin dini ahlaki örfi yada adalet kısmını dikkate alıp hassasiyetle değerlendiği filan da yok. Uygulamada görünen o ki Sadece herkesin işine geldiğince hüküm verip uyguladığı ve legal illegal veya kanun gücüyle yaptığı gerçekler var ortada. Hem, mehir başta konuşulmadıysa ve şayet kadın bunu böyle istiyorsa bu adı konulmamış bir mehirdir ki bu şartları kabul ettiği taktirde erkek de bu yükümlülüğü kabul etmiş sayılır. Hem dinen hem hukuken borcu olmuş olur. O taktirde erkek o takılara el süremez. Ona göre erkeğin durumu baştan hesap etmesi, kendini hazırlaması gerekir. Hatta ev eşyası dahi bu hükümdedir ve kadına ait olmuş olur. Normalde erkek tarafının taktıkları erkeğe, kadın tarafının taktıkları kadına ait olması adalete en uygun olanıdır. Ama kadının akraba emsalleri de bunu böyle yaptıysa (boşanma halinde takıları ve eşyaları talep) bunu istemek hakkı. Kabulü ise erkeğe ait. Dinen Mehir baştan konuşulmadığı taktirde, kadının emsalleri (amca hala dayı teyze kızları) miktarınca talebi geçerli olur. En güzeli anlaşmak. Yada herşeyi baştan konuşup yazılı sözleşmeye dökmek. En garantisi bu. Çünkü şifahi (yazılı olmayan söz ve ağızla) söylemlerde taraflar sonuçta buna sadık kalır mı? Orası mevhum ve Muammadır. işte biz onu hiçbir zaman Bilemeyiz..
