Gece giyinmiş alacakaranlık elbisesini,
Yıldızlardan sen var mehtabın boyadığı karanlıklarda,
Yağmur seni tınıyor mahlası sonsuz olan tenhalarda.
Hazmedemiyor papatya kokunun hadisesini,
Buğulanıyor mavilikler tenine dokunmak arzusuyla,
Yalnızca anımsatıyor seni yağmurdan sonraki toprak kokusuyla.
Ervahı dize getiriyor dünyayı güzel kılan gözlerin,
Daimi öznesi sensin kar beyaz masum dizelerin,
Beyaz kirleniyor, kafiye yarım kalıyor,
Ürküyor şiirler seni anlatamamak korkusuyla.
