Atamızın sözlerini ayet, hadis zannedenlerin üstünde tepindikleri bir vecizedir. Hoş, ayet ve hadislerin durumu da malum ama girmeyeyim o konulara şimdi...
Mütareke döneminde çok kişiler türklükten istifa etme derdindeydi. Bunlar hiç değilse bilmem kaçıncı göbek atalarında bir ekalliyet soyu bulup, o soydan olduklarını iddia ediyorlardı. Sebep? Çünkü Türk demek başarısız, her işi ağzına yüzüne bulaştıran kişi demek noktasına getirilmişti. Dünkü tebalarımız gayet başarılı devletler kurup, balkan savaşları örneğinde görüleceği üzere bizi yenmeyi bile başarıyorlardı. Buna ek olarak Atamın dönemi ırkçılığın yükseldiği bir dönemdi. Herkes şu ya da bu gerekçeyle kendi ırkının üstün olduğunu iddia ediyordu. Irkçılığı cahillerin sandığı gibi Hitler değil, ingilizler başlattı. Maksat kolonileri üzerindeki egemenliklerine "haklı" gerekçe bulmaktı.
Durum böyleyken atamız, çok büyük işler başarmış bir Türk olarak, başarısını kendi şahsına değil, milletine mal etmeyi, milletin düşük özgüvenini yükseltmeyi tercih etti. Yani Kürtlere habire hakaret edip, kendini öven teröristbaşı psikopatı gibi davranmadı.
Olay bundan ibarettir. Günün konjonktürüne uygun söylenmiş bir sözdür, o kadar...
Atamın tırnağı bile olamayacak böceklerin yazdıklarına bir bakın! Ulan sen kimsin, hayatta ne başarın, ne birikimin var da bu işlere aklının ereceğini sanıyorsun cahil!
