evet, işte bu. hep yapmak istediğim bir şeydir bu. mantar tabancasıyla kuzenimi bacağından vurmam, ilkokul arkadaşımın sırtına kurşun kalem batırmam, yine ilkokuldayken benden üç yaş küçük bir çocuğun karnına vurup onu bayıltmam... hepsinden bir adım öndeydi bu istek.
arkadaşlarınızla halı saha maçı yapmak istiyorsunuzdur. paranızı özenle ayarlamış, yedek atlet, t-shirt gibi şeyler almışsınız, her şeyinizi ama her şeyinizi hazırlamışsınızdır. sırada evden çıkıp, o çelik dişli kramponları sımsıkı baylayıp, emin adımlarla halı sahaya yürümek vardır. kapıyı açar, kramponunuzu sıkıca bağlan, çantanızıda sırtınıza alıp başlarsınız apartmanın birinci katına inmeye. o sırada, gözleri kocaman, minici vücutlu bir kedi, o küçücük ağzıyla size bakarak "miyaaauuuuvvvv" der. "ayy canım ne tatlı şuna bak" dersiniz. ama ben böyle demem. o an aklıma direkt, o yavru kediyi karşıdaki arabanın ön camının sağ alt köşesine nasıl vuracağım gelir. hazır kramponlarım en sert şekilde bağlanmış.
durduramıyordum kendimi. en sonunda, alvaro recoba gibi pozisyonumu aldım. sağak olmama rağmen genede recoba gibi pozisyonumu aldım. kaley... arabanın camına, sonrada o minik kediye baktım. o sımsıkı taş gibi semsert kramponumla tam vuracakken o kedinin çekeceği acı aklıma geldi. kediye bir daha baktım, yapamadım sözlük... vuramadım o kediye...
o günden beri hep içimde kalmıştır bu duygu. bu yüzden kız kardeşimin köpek oyuncağına arada bir deliler gibi vururum. zevkli de oluyor, öneririm.
