insanlara güvenimi ilk kaybettiğimde lisedeydim olsun dedim toparlarım herkes aynı değildir. Tekrar ayaklanmaya çalıştım. Sonra birini sevdim aldatıldım. Üniversiteye geldim ilk sene her şeyimi bilen biri tarafından sırf ufak bir tartışma yüzünden laflarım başkalarına taşındı. Güvenim yine tepetaklak oldu. Tekrar güveneyim dedim birisine sırtımı döndüm yapmaz dedim vücudumda 7 delik açtı. Son olarak bir kadına güvendim hem de yaralı bi kadın kimsesi olmayan eski nişanlısından şiddet görmüş ve ayrılmış bir kadın. Kadına yara bandı oldum derdine derman oldum psikologlara ilaçlara yenilmesini engelledim. Benden sonra ilaçları bıraktı normalleşmeye başladı. Ben de kendi kendime dedim ki bu kızla evlenirim ben. Biliyorum eski nişanlısı var bir köşede hala onun için ama ben o kötü anıları onun için temizlerim yalnızlığını gideririm tamamen sevgimle kendime bağlarım. Sonra ne mi oldu ? Arkadaş ortamından başka bi herife iş atmaya başladı. Benim yanımda adama bakıp gülüşmeler,adam için doğum günü organizasyonları,sosyal medyada sayısız erkekler takipleşmeler mesajlaşmalar,her ayrıldığımızda sosyal medyaya 10 larca resim atmalar..Ben ailemi,işimi gücümü herkesi karşıma aldım onu iyileştirmek için ona el kol ayak olabilmek için. Ama olmadı. Yine her zamanki gibi en büyük ders bana oldu. Yine birine inandım merhamet ettim ve suistimal edildi. Aslında bu dünyada kimse masum değil birine üzülürsen üzülecek duruma düşüyorsun en sonunda. Kendime demek istiyorum ki bundan sonra bu yazılar aklının bi köşesinde kalsın. iyilik görmediğin,çaba görmediğin kimse için kendini yıpratma,hırpalama. Bu dünyada senden bir tane daha yok...
