herkesin kendine göre sebepleri ve tezi var, kimsenin ki kimseye uymuyor..
tecrübelerime istinaden bir kaç kez çekip gitmek istedim, öyle birilerine kızdığımdan veya birilerine vicdan azabı olmak ta değildi niyetim..
yorgundum sadece yorgun ve artık ruhumu dinlendirmek istediyordum hepsi bu..
benim gibi olan insanlar nedense aldıkları yaraları kimselere göstermez, tımar etmelerine müsaade etmez, daima iyi olduklarını söyleyerek kendilerine dahi yalan söylerler, sonrasında yükleri o kadar ağırlaşır ki taşımaktan yorulur ve yaşayacağı yıllardan vazgeçiş başlar..
işte aynı sebepten aşırı derecede bitkindim, ancak sonsuz uykuya geçiş yaparsam dinlenebileceğimi düşünür olmuştum, bunun ölüm demek olduğunu aklıma bile getirmiyordum..
tabii bu da hastalıklı bir düşünce..
zaten norm kabul edilen insanlar böyle şeyler yapmazlar dı değil mi?
bizler, adil olmayan dünyada,
başka tanrıların çocuklarıyız çünkü
