Hak etmeyen insanlara,
ki bu kişilere aile efratım da dahil haddinden fazla kıymet vermek,
o kişilerin mutluluğu için çabalamam sadece ve sadece benim kabahatim,
Oysa onların yaptığını yapabilseydim daha iyi bir hayatım olabilirdi..
Tabi iyi hayattan ne anladığımıza da bağlı, ama seviyorum ben beni..
iyi ki böyleyim, vicdanımın beni yargılayacak nedeni olmadı hiç bir zaman.
en güzeli de bu değil mi?
Değilmiş, onu anladım ve yeni beni ağır sancılı dönemden geçerek yeniden doğurdum..
Kendimi bir yıl inzivaya çektiğim, kendimden dünyadan vazgeçtiğim zaman dilimi de bana çok şey kattı, hayatımdan fazlalıkları attım,
yeniden radikal kararlar alarak hayatımı şekillendirecek beni yarattım.
artık önceliğim kendimim ve kendimin canı ne isterse, nerede yaşamak isterse orada yaşıyor ve insanlara ancak benim müsaade ettiğim kadar bana yaklaşmalarına izin veriyorum.
Evet, bunun bir adı da bencillik oluyor, fakat çok keyifli..
Başardım, (başka bir dünya mümkünmüş),
öğrendim, (hiç kimse vazgeçilmez değilmiş),
kazandım, (kendimi yeniden inşaa ettim).
