etrafıma daha dikkatlice bakınınca anladım ki; hayatın sıkıntılar lütfettiği tek kişi ben değilim. mutlu insan aramaya başladım sonra; hiç bulamam da dertli olmak konusunda herkesle ortaklık kurabilirim, böylece de huzursuz ruhumu teselli edebilirim diye. sonra derinlere indikçe, insanoğlunun aslında mutlu olmadığını, belki bir kısmının mutluymuş gibi göründüğünü bazı budalaların da kendini mutlu sandığını farkettim. bu hayat üzerindeki tek mutsuz insan ben olsaydım kahrolurdum, ama yaşayan her mutsuz insandan birisiydim sadece. işte bunu bilmek bana gerçek bir mutluluk verdi. fakat mutluluk verilmesini mutlu olmaktan ayırd etmek gerekir. bazı güzellikler insanların bir kısım anlarında onlara geçici mutluluklar verebilirler, fakat hiçbir insan yoktur ki, bütün hayatını mutluluk içinde geçirsin. diğer insanların mutsuzluklarında anlık da olsa mutlu hissetmem konusuna gelince, evet itiraf etmeliyim ki ben kıskançlık günahıyla dolup taşan birisiyim.
