ben çok seviyorum böyle insanları. mutsuz oldukları ya da mutsuz olmaları gerektiğini düşündüğümüz halde, bir anlık da olsa içinde bulunduğu durumdan sıyrılıp gülebilen ve bizleri de güldürebilen bu insanları yani.
bana göre hayatı anlayabilmiş, anlamlandırabilmiş insanlardır. çünkü mutsuzluk da mutluluk gibi, içindeyken düşünüp değerlendirebileceğiniz bir durum değil; ancak akıp giderken durup arkamıza baktığımızda, kat ettiğimiz yoldur. o yol(culuğ)u sevmiş veya sevmemiş olmak ise, tamamen kendi tercihimizdir. ve bu durum, yolun kalan kısmındaki tutumumuzu belirler. işte tüm bu tutum ve düşüncelerden sıyrılarak mutsuz olduğu halde gülen insan, içinde bulunduğu an'a ve size değer veren insandır.
