Özlenen, burunlarda tüten. Peki neyi özlüyorum, köyümü mü? Benim köyüm bile yok aslında. Kırsaldaki evimizi mi? Hayır, doğma büyüme şehir merkezlerinde yaşadım, apartmanlarda yetiştim ben. Daha bir kez olsun elim bir tavuğa veya bir ineğe değmemiştir.
E peki anadolu'yu, imgelerle hafızamda kendine yer edinmiş uçsuz bucaksız burçak tarlasını, yüzümü bir ana şefkatiyle okşayan rüzgarı bana özleten nedir? Hiç görmediğim, yaşamadığım, bilmediğim bu hatıralar bana ait olmadığına göre neden yana yakıla arzuluyorum?
inanın bilmiyorum. Kollektif bilinçaltı mı denir buna artık, sebebi hikmetini çözemesem de hissediyorum.. O toprak, o güneş, o tavuk, o tırpan, o dağ keçisi beni çağırıyor. Gel diyor gakgoş, senin kürkçü dükkanın burası. Gel diyor, senin ana kucağın benim çimenlerim; gel de sarıl bana diyor.
Ahdım olsun gideceğim, kollarına koşacağım anadolunun. Kimi yerde yeşil kimi yerde çorak dağlarında koşturacağım, tıpkı feride gibi. Bakın ne diyor çalıkuşu bizlere:
'insan, bu dumanlı yamaçların rüzgârı içinde saçı başı dağınık, etekleri uçarak dolaşmadıkça, yalçın kayalar üstünde, keçi yavruları gibi sıçrayıp eğlenmedikçe neye yarar? nerede o, başımı alıp saatlerce kırlarda dolaştığım, bahçe kenarındaki çitlere değneklerle vurarak, sık yapraklı ağaçları taşlayarak kuş kaldırdığım günler! halbuki ben, anadolu’yu asıl bunun için istiyordum.''
