Bir boşluğa düşme hissi vardır ya adamı ense kökünden yakalayan işte bu diziyi bitirince ben de o hissi yaşayacakmışım gibi hissediyorum. Tek talihim bunu bazıları gibi 9 seneye yayıp rutinimin bir parçası haline getirmek yerine birkaç aya sığdırmış olmam. Bu boşluğa düşme, asılı kalma hissini Samurai Champloo’da Mugen, Jin ve adı pek de önemli olmayan kızın en sonda 3 ayrı yola gitmelerinde, Trigun’da Nicholas D. Wolfwood’un haçına dayanıp kan kusarak öldüğü sahnede, Spartacus’te Gannicus’un çarmıha gerildiği sahnede, Edmond Dantes’in eski hücresine dönüp duvardaki her gün okuduğu “ Tanrım bana aklımı bağışla. “ dediği kısımda, ve en önemlisi Joe Yabuki’nin ringte ölüp arkada Joe’s Whistle’ın çaldığı sahnede iliklerime kadar hissetmiştim. Buruk, sevinç serpiştirilmiş bir tatmin bu ve ben bu tatmini şu anda bu dizide hissediyorum.
