benim.
ay bir gün de şu sözlükte yüceltilmeyeyim ya hu. neyse alkışları keselim.
evet. hiç hesap açmadım hatta. şundan ötürü, bu instagram zırıltısı çıkmadan önce facebook vardı. onu kullanıyordum. seviyordum da. sebebi de bi oğlandı. (ulan sinan, onun için açmıştım zaten. ergenim. fenaaa.) sonra böyle yavaş yavaş insanlar, kaybolmaya başladı. meğersem bu app moda olmuşmuş. herneyse. ben yine sadece facebook kullanmaya devam ediyorum. arkadaş ortamında soruldu. "bigarip'çim var mı sende instagram?" dedim, "yok." sonra böyle bi garip bakışlar, bir uzaklaşmalar, fakir sandılar herhalde. ehehe. sonra bu bende bir travma yarattı. yani benim burda paylaştığım şeyler mi benim hayatımı oluşturuyordu? allah allah. çok garip. arkadaşlarımla topluca karnımı doyurup, buraya fotoğrafını koymazsam benim karnım doymamış mı oluyordu? lüks mekanlarda ben yiyemez, içemez ve sıçamaz mıydım yani?
tabii düşündüm sonra. ben yanlış gelmişim ve olmam gereken durak neresi hiç bilmiyorum.
yine böyle garip bakışlara mazhar olduğum bir anım daha var. onu da yazayım.
okulda konser var. Şebnem Ferah çıktı, söyledi, eğlendik bitti falan. ertesi gününde; birlikte eğlendiğim arkadaşımla şu soruyla muhattap olduk. "aa, siz konsere gittiniz mi?" dedik. "gittik." sonra şu ifade. "hımm." (hıyar oktay nolacak. bu çocuğa da gereksiz agresiftim zaten. bi sinirlerimi hoplatıyordu mal mal konuşup.)
tabii ben durur muyum bundan da bir ders çıkarttım kendimce. demek ki ben eğlenmek yerine video falan çekip oraya koysam 'eğlenmiş' olacağım. ya da eğlenmeye ayıracağım zamanımı dudak büzmeye ayırsam kaliteli vakit geçirmiş olacağım yani. pehh.
velhasıl-ı kelam. insanlar, her yerde, her şeyde size bir kulp takabilirler. modunuzu düşürebilirler. ama siz kendinizi bileceksiniz. bu iş böyle.
hem kendini bilmek büyük bir meziyet.
