korku janrı birçok sanat eserinden/görsel üretimden bir tık daha fazla temel güdülerimize, duyularımıza hitap ediyor ve ekseriyetle travmatik. dolayısıyla en iyi korku filmi seyrettiğiniz yaşla, üzerinizde bıraktığı etkiyle, bunlardan bağımsız olarak iyi film olmasıyla ama en mühimi "sizi" korkutmasıyla yani subjektifliğiyle ayrışacak ve birden fazla sayıda olacaktır. benimkilere gelirsek:
en travmatik: jaws. hala açık denizde yüzerken tedirgin olurum, bırakın büyük beyazı camgöz bile ürkütüyor. bu kategoride plasem elm sokağı'nda kabus. doksanlarda vhs'den izlediğim brainscan, hellraiser ve candyman ile sinemada izlediğim ilk korku filmi olan event horizon'ı da sevgiyle anıyorum.
en derinlikli: the babadook. travmayla nasıl başa çıkarız, insan nasıl iyileşir gibi temaları bir korku öyküsüne nefis yedirmiş, katmanlı bir film. the witch buradaki plasem. jordan peele ve ari aster ise bence "pretentious".
en görkemli: bram stoker's dracula. sanat tasarımı, müthiş açılış sekansı hep gözümün önünde. plasem suspiria'nın yeniden çevrimi.
en ürkütücü: the exorcist. tek kelimeyle mükemmel. polanski bu filmi ne rosermary'nin bebeği ne de the ninth gate ile yakalayamıyor. bu kategoride plasem the conjuring. ölmekte olan, found footage ve gore arasına sıkışan bir türe klasik köklerden gelen ama taptaze bir hayat öpücüğü verdi.
ancak otuzlarımın ortasında değil de daha yaşlı olsaydım, birds ve omen ya da carrie hatta the cabinet of dr. caligari diyebilirdim görüldüğü üzere. the shining ve the fly gibi efsaneler ise bence muazzam işler olmakla birlikte korkunç değiller. zira korku insanoğlunda gitgide azalan ve azaldığı vakit yepyeni hallerle ortaya çıkan bir his. elli yıl önce korktuklarımızla elli yıl sonra korktuklarımız pek farklı olacak.
