bu insan benim arkadaş. ne kasten yaptım ne de yeni bir karar. karar da değildi gerçi.
15 yaşıma kadar annemlerin akrabasına sık sık annemle gider gelirdim. teyze olacak 2 insanımsıdan hep nefret ettim. bir hinlik hissetmiştim hep. dayımlarla görüşürdüm ancak. ne olduysa oldu ve 16 yaşa girince oldu. hiç biri evet hiç biriyle 10 yıl boyunca görüşmedim. eksikliklerini de hissetmedim, aklıma bile gelmediler. akranım olan veya birkaç yaş ufak olan bütün kuzenlerim sırasıyla evlendi, düğünlerine bile gitmedim. bir yakınımın düğününe gitmek, o düğünde pasta yiyip göbek atma kültürüm de olmadı haliyle. gidenlere de akıl erdiremem. ve hanım köylü erkekler misali teyzesinden, kuzenlerinin götünden ayrılamayan tayfayı da anlayamadım bir türlü. hanım köylü erkek ne ise bu tipler de böyleydi benim için. öyle arkadaşlarıma da akıl erdiremedim yıllarca. bir insan kuzenleriyle sıkı iletişim kurmaktan neden keyif alırdı ki?
yıllardan sonra 2018 yılında dayımlara gittim 2-3 kez. sonra bir daha da gitmedim. yine aynı devam.
aslında görüşmeme sürecimin sebebi ergenliğe girince arkadaşlara ve kendine yönelen ergenin gösterdiği semptomlardı. ama ben bu durumu öyle bir yerleştirdim ki kişiliğime, 27 yaşıma geldim ve halen anlam veremiyorum. ha teyzemlere de halen kıl olurum. insan bu yaşa gelince daha iyi yorumlayabiliyor o yıllar önceki insanları. yanılmamışım, tam bir pisliklermiş.
akrabalarınızı silerseniz üzülmezsiniz arkadaşlar. aksine sizin için çok iyi de olur. bir yükten kurtulursunuz. silin gitsin.
