dün yeni bir yaşa, şimdiye kadarki yaşlarımdan farklı bir duyguyla girdim. yeni yaştan dileğim sadece sağlık oldu. çok değil 4-5 ay öncesinde bir markete gitmek bile insanda stres yaratır mıydı? asansöre binince kat düğmesine basmak bu kadar sıkıntılı bir hal alabilir miydi? yanında biri hapşırsa ona sanki vebalıymış gibi bakılır mıydı? otobüse binmek, bir yere gitmek, dışarıda dolanmak hiç bu kadar tedirginlik yaratır mıydı? meğer hayat ne kadar kolaymış. biz kıymetini bilememişiz. sanki bugün yaşanılanların hepsi kötü bir rüya gibi, sanki yarın uyanınca eski düzen devam edeceğiz gibi. yüzyılın vebasıyla savaşıyoruz adeta. tüm dünyada amaç; hayatta kalmak. bugünleri el yazımla bir günlüğe yazıyorum, ileride o günlüğü okuyanlar için şimdi yaşadıklarımız belki inanılması zor, ilginç bir dönem olacak.
