yolda bir taş dikkatinizi çeker onu alır ve bir süre incelersiniz,garip bir şekli vardır ancak taş bu ya para etmeyeceğini düşünür ve onu başka bir yere atarsınız. orada taşlar hakkında bilgi sahibi biri onu bulur, alır ve işler. bir şekilde kulağınıza çalınır bu değil atılacak alsanız bile satılamayacak kadar kıymetli olduğunu işitirsiniz yahut onu gerçekten emek veren birinin elinde görür içlenirsiniz kendi kendinize. ve bu taş o güne değin kıymetini kendisi de farketmemiş kalbi olan bir taş ise onu -ilk ben buldum deseniz- de, gereken değeri vermediğinizi hatırlatarak bir zamanlar soğuk olan avcunuzda sıcacık tutacak olsanız dahi ona kıymetli olduğunu hatırlatandan ayrılmayacaktır. yani değeri yanındayken bilmeyen gidince mi bilecek, bebeğini ağlarken emzirmeyen bir anne sustuğunda onu emzirse bebek için ağladığı an kadar kıymetli olabilir mi o süt?
geç verilen değer beş para etmez. zaman gideni geri getirebilir ama artık siz gereken değeri verseniz de doğru zamanda değer vermediğiniz kişi size aynı hediyeyi bahşetmeyecek kadar yıpranmış ardından toparlanmış ve güçlenmiş olarak karşınıza çıkacaktır. bir de yazılanlar kurgu değilse eğer neden kıymetini anladığınız sevgililerinizin yanında değilsiniz, bence hala anlamamışsınız.
