Gittikçe saçmalamaya başlıyorum. Olmadık şeyler yapıyorum. Kendime yabancılaşıyorum. Kendimi ödüllendirdiğimi zannederken aslında en büyük cezayı yine kendim kesiyorum. Farkında olarak veya olmayarak kendi içimde kayboluyorum. Hep güçten dik durmaktan söz ediyorum ama bunun için yaptığım bir halt da yok. Bir duygunun eksikliği insanı delirten bir şey bunu anladım. Dünyanın en saçma şeyini bile yapabilecek hale getiriyor insanı. Ama artık bunu kendime yapmaktan vazgeçiyorum. Kendimi yerlerde sürüklemekten vazgeçiyorum. Birazcık sevilmek uğruna girdiğim türlü hallerden vazgeçiyorum. Çünkü artık kendimi böyle görmek istemiyorum. Bu şekilde devam edersem de kaybolup gideceğimi biliyorum. Günü geldiğinde de eski halimin tozunu bile bulamayacağım. Artık buna izin veremem. Benim hak ettiğim bu değil. Kendime bir çeki düzen vermek için sanırım bundan daha iyi bir zamanlama olamazdı. Hep başkalarını yarı yolda bırakmaktan korktum ama bir de baktım ben en çok kendimi yarı yolda bırakmışım. Buna ben bir son vermezsem kimse vermeyecek çünkü benden başka herkes halinden memnun. Bu kendime hatırlatmam gereken bir not olarak burada dursun. Yine aynı şeyleri yaparsam buraya bakarım. Kendimize merhamet edelim, inanın başka hiç kimse size merhamet etmeyecek. Söyleyeceklerim bu kadar. iyi geceler. Tabii eğer öyle bir şey mümkünse.
