kimse kazık çakmadı. hepimiz mecburen öleceğiz. bu işin başka şekli yok.
ölümün kabullenildiği yerde de hayatta olan bitene o kadar takılıp kalmanın manası yok.
yani düşününce mesela, 2 ay önce güzel paralar kazandığım bir işim vardı.
bugün işsizim, el elde baş başta oturuyorum. iş görüşmelerine gidip gerzek ötesi sorulara mecburen gülümseyerek mantıklı cevaplar vermeye çalışıyorum.
ama şunu biliyorum... hem herkesin, hem de her şeyin sonu var. bu son gelene kadar da onlarca kelebek etkisiyle insanların kaderleri sürekli bir şekilde devinecek.
benimki de öyle.
uzun zamandır bu kadar sıfır noktasına indiğimi pek hatırlamıyorum. aynı anda bu kadar güçlü hissettiğimi de.
bazen düşünüyorum, acaba bir şansım olsa yine de işi bırakır mıydım diye?
evet, yine bırakırdım. kendime göre doğrularım var.
