ilkokul zamanlarımda aynı sınıftaydık. kenar mahallede bir okulda.
O her zaman cam kenarında 3. sırada oturur, Ben ise ortada 3 sırada otururdum.
Böyle oturmayı severdik çünkü bakışmak daha kolaydı.
Gözleri Çakır, teni kavruk fakat kafası ters üçgen şeklindeydi.
Aydın'ın sesini çok az anımsarım daha çok gözlerini bilirim, boncuk boncuk bakardı.
Daha o yaşlarda Atatürk aşığıydı ailesi tam bir Cumhuriyetciydi.
Her zaman utangaç, saygılı, efendi... Şimdilerde nasıl bilmem ama.
Öğretmenimiz geometrik şekilleri anlattığında konu üçgene gelince sınıftaki çocuklar Aydın'ın kafasını işaret ederdi ve ben çok üzülürdüm, hepsine kızardım.
Aydın her zamanki gibi utanır, kafasını önüne eğerdi.
Her gün aynı sınıftaydık fakat her göz göze geldiğimizde çok heyecanlanırdım. Teneffüslerde, oyun oynadığımız da onunla hep aynı grupta olurduk.
O yaşta bile her çocuktan farklıydı düşünce, davranış, olgunluk bakımından.
Her sene yaz tatilinin bitmesini iple çekerdim.
Bir Yaz bitti, okul başladı ve ben sınıfta her zamanki sırama geldim.
ilk gün Sınıfa herkes geldi ama o gelmedi. Sordum kimsenin haberi yok Aydın'dan.
Ertesi günler yine hep aynı şekilde cam kenarına bakarak Aydın'ın orda olmasını bekledim.
Günler, aylar hatta seneler geçti ama ben bir daha asla aydın'ı göremedim.
şimdi ne zaman eski okulumun önünden geçsem gözüm hep o pencereye dalar sanki Aydın camdan bana bakıyormuş gibi.
