bize hiç denk gelmemiş askerlerdir. bak 3-4 kişi aynı gün terhis oluyoruz. askeri kıyafetleri bir daha asla giymemek üzere çıkartıp teslim etmişiz depocuya. siviller giyilmiş tezkeremiz ( kıymetlimissssss ) cebimizde kapıya doğru gidiyoruz. sabahın körü arkamızda da bizi uğurlamaya gelen torun tombalaktan oluşan 30-35 kişilik asker kafilesi. tam nizamiye kapısına 50-60 metre kala bir baktık karşıdan alay komutanının aracı giriş yaptı. kaçacak yerde yok sağın solun 20 metreye 20 metre boş alan. mecbur sardalya gibi sıraya dizildik kafasında kepi olanlar selam durdu. o araba pat diye önümüzde durmaz mı..
evvelden komutan ile birkaç kez konuşmamız olmuştu hatta bire bir eğitim konularını anlattırmıştı bana. tanıyor beni ve bölük komutanının yazıcısı olan arkadaşı. cam açıldı yavaş yavaş komutan gülümsüyor bize. gidiyor musunuz çocuklar dedi gülümseyerek. biz esas duruştayız emret komutanım emredersin komutanım modu açık. tezkere almışız diyorum bak nizamiye kapısına 50 metre var. komutana sövsen yüzde 50 ihtimal yakalayamadan kapıdan çıkacaksın belki ama yemiyor. o anda bile yemiyor. hem saygıdan yemiyor hem onca ay boyunca aldığın disiplinden yemiyor.
yani deli falan değilsen böyle bir şey demenin mümkünatı yok. ya hayatından bezmiş olacaksın ya deli olacaksın üçüncü bir seçenek yok.
