Yine kendimi bu başlıkta bulmak üzüyor beni. Duygusal olmamaya çalışıyorum bu aralar. Birkaç ay önce konuşmamızda senin evinde cezve olmadığı için kahve içememekten yakınıyordum yanına geleceğim diyişimde cezve almış olman bile yeniden umut beslememe neden oldu. Sanırım bir tek seninle arkadaş kalamıyorum. Bu saatlerde seninle nescafe içip dizimizi izlerdik şimdi en baştan başladım izlemeye. Aklımdan çıkıyorsun derken bir sahne geliyor, yorum yapmak için yanıma döndüğümde seni bulamıyorum. Sanırım en çok o an üzülüyorum ya da sabahlara kadar oturup konuştuğumda uykulu gözlerle beni izleyen birisi olmadığında ya da kahvaltılarımı kendim hazırladığımda, sofrada senin olmayışını fark ettiğimde, erken kalktığımda seni izleyemeyecek oluşumun beynime geç dank ettiğinde, banyoya girdiğimde kavga edecek kimse bulamadığımda.. Bilmiyorum işte kimi zaman özlüyorum, alışkanlıklarımdan kolay vazgeçemiyorum.
