gelmedin
zamanım yenik düştü yokluğuna. bekleyişlerimin üzerinden uzun yıllar geçti, mevsimler içimde bile devrildi. ellerini anımsadım en çok, hiç tutamadığım, dokunuşlarını etime yazamadığım...bir de baktığın, dondurmak isteyip donduramadığım zamanları. yine yenik. başı bozuk. tepetaklak. devrik. en çok da girdap. sayıyorum geriye. gözlerinden geriye.o koltukta uzanırken ben gözlerime yapışan gözlerine bakıyorum aynada. kendi aynamda, kendi gölgemde, kendi "ben"imde
"gelmeyişini bekliyorum
dönmeyişini özlüyorum
olmayışına ağlıyorum...
ben böyle miydim, böyle mi, eğilen selvi gibi...ben böyle miydim, böyle mi, eriyen bir mum gibi."
inanmazdım söyleseler. şimdi söylesinler diye duruyorum olduğum yerde. söylemiyorlar. seni benden artık kimse sormuyor. belki beni sana sorarlar, bölük pörçük...cevabından öpüyorum.
olmayışının herhangi bir kışındayım yine, tarih atmıyorum.
