seni en çok saçmaladığın, beni en çok üzdüğün, en çok kırdığın anlarda bile inatla dinledim. iki cümleyi bir araya getirelim de aramızdaki sorunu halledelim diye deli gibi çaba harcadım. göğsüme ağrı da saplansa burnumun direği de sızlasa vazgeçmedim tartışmaktan. seninle her tartışmamızı bir deprem kabul ettim, depremler olacak ki yeni bir dünya oluşabilsin dedim. para istemedim, araba istemedim, ev istemedim, daha çok çalış bana iyi bak demedim. geleceğimiz ile ilgili kaygılandığında senin içine su serpmeye çalışan bendim. ama bu iyi niyetim ne zaman tükendi, senden umudumu ne zaman kestim biliyor musun? yine bir tartışmadan sonra sana gelip sakince ortayı bulmayı çalıştığım bir gece bana "vicdanını rahatlatmaya çalışıyorsun." dediğinde. iyi niyetime güvenmediğini, beni artık ufak hesaplar peşinde koşan sinsi biri gibi görmeye başladığını anladığımda bitti. tabi ben bu bitişin tam olarak o anda gerçekleştiğini şimdi anlıyorum. sonrası ne mi? ortası bulunabilecek bir konuda benim iki kelimemden yola çıkarak beni "hasta." diye etiketleyip saygısız bir tavırla hayatımdan çıkmaya çalışan bir insan, karşısında ne yapacağını şaşırmış vaziyette kalakalan ben. sana "canım." dememin açıklamasını "ben seni canım kadar seviyorum." şeklinde yapmıştım. belki canımdan vazgeçemeyeceğimi düşünerek böyle bir tavır sergilemiş olabilirsin. keşke sana intihardan da söz etseydim.
