Demin ne biçim hayvanlaştım. tüh allah kahretsin beni. Ne iğrenc bir adamım ben diyerek hüzünlenir. boynunu büker, odasına ürkek adımlarla gider ve demin yaşadığı şeyler için kendisini suçlar.
insanın kendini günahkar olduğuna ikna edecek, hep onu suçlayacak hastalıkli bir vicdanı vardır.
pişmanlık hissi de buna dayanır. Öyle ki adam nikahlı eşiyle beraber olurken dahi bu duyduğumuz zevk şeytani bir zevk, nefsimizin kölesi olduk. Tanrı bağışlasın bizi diye düşünebilir.
Suçluluk pişmanlık ne derseniz deyin. O nedenle hıristiyanlar tanrıya adanan hayatlar için bekarete önem atfetmedi mi? biraz olsun melakeliğe erişebilmek için şeytana galip gelebilmek için.
Biraz kendimizi incelersek kendimizde de buna benzer duygular düşünceler inanışlar buluruz.
