Acıların yüz görümlülüğü. Her acının nihayet bulduğu ama yeni baştan taze acıları doğuran bir garip tahterevan. sevgili hemşire'm vardı, acılar içinde kıvranan. Acısı dindi, ardından yeni acılar dirildi. 1.5 senedir ölüm denince aklıma "kız kardeşim" gelir, öncesinde ise "oğlum" gelirdi. Ölümle hukukunuz yakınlarınız, canlarınız olunca işin rengi değişiyor. Bir bakmışsınız ölüm sevdiklerinizin suretiyle zihninize arz oluyor. Yaşam talepkar bir iştahla doludur ama her şeye ve iştaha rağmen "ölüm" kelimesi bir başka hissettiriyor. Bu şeye benziyor; cenaze defnedilince tüm cemaat giriş kapısına bıraktığı hayatı çıkışta yükleniyor. Cenaze sahipleri ise kabristan'a geldikleri gibi geri evlerine gerisingeri dönüyorlar. Ölüm dört mevsim oluyor. Perşembe günleri nedense mevsimin haftalık döngüsü. Büyükninem'in anlattığına göre perşembe günleri ölüler evlerine yemek yemeye gelirlermiş, ondan, ölülerimiz adına fakirlere yemek vermemiz gerekirmiş.
Yine de ölüm insanoğlunun hakkından çıkabilen ve yaşamı tatlı kılan zehir zemberek bir şerbet.
