yalnızım diye ağlamaya alışmışım; yalnızlığımı giderecek insanları sürekli hoş tutmaya, sorumluluk almaya, beraber yaşamaya değil.
göstermem gereken ilginin zorunluluğu beni boğuyor. kişisel alanıma çok alıştım ve insanları bu alana kolaylıkla dahil edemiyorum.
nerde o eski "sevgilim olursa kolunda yaşayacağım!!" diyen yapışkan lavandula nerde şimdiki "yabancı gelmesin, gelmeeğğ" diyen korkak.
